همان‌طور که در بخش معرفی کلی بلوک‌های آی‌کد گفتم، برخی بلوک ها به شکل کلاهی هستند، که به آن ها بلوک رویدادی می گوییم. در این بخش می خواهیم یک بلوک رویدادی دیگر را معرفی کنیم. این بلوک ها بلافاصله پس از رخ دادن یک رویداد اجازه اجرای بخشی از روندی که به آن ها چسبیده است را صادر می کنند.

بلوک «وقتی به عنوان نشانگر مجازی فعال شدی»

نوع بلوک: کنترل/کلاهی/رویدادی
کاربرد: این بلوک زمانی فعال می‌شود که آی‌کد از شیء (نشانگر) یک نسخه مجازی بسازد که نقش نشانگر را بازی کند. «نشانگر مجازی» در آی‌کد یعنی یک نسخه شبیه به یک شیء (یا کاراکتر) که جدا از اصلی، می‌تونه حرکت کنه، رفتار خودش رو داشته باشه و باهاش مثل یک بازیگر مستقل رفتار بشه. یعنی انگار از یک کاراکتر، کپی زنده می‌سازیم که می‌تونیم باهاش مثل یک نشانگر، ربات یا کنترل‌کننده رفتار کنیم. به عبارت دیگر، وقتی از بلوک «یک نشانگر مجازی از خودت بساز» استفاده شود، آی‌کد یک نسخه شبیه‌سازی‌شده از آن شیء ایجاد می‌کند و دقیقاً در همین لحظه، این بلوک فعال می‌شود تا برنامه‌نویس بتواند رفتار آن نسخه مجازی را تعریف کند.

🎯 نکته آموزشی:

• این بلوک بچه‌ها را با مفهوم ایجاد نسخه قابل کنترل از یک شیء آشنا می‌کند.

• در واقع این‌جا برنامه‌نویس یاد می‌گیرد چطور با استفاده از رویدادها، رفتار نسخه‌سازی شده‌ای از شیء را برنامه‌ریزی کند.

• مفاهیمی مثل کپی اشیاء، نقش پویا، و تعامل با رابط کاربر را به شکلی شهودی تجربه می‌کنند.

• همچنین، این الگو می‌تواند مقدمه‌ای برای درک مفاهیم مهمی چون instantiation در شی‌گرایی یا ایجنت‌سازی در بازی‌ها و ربات‌ها باشد.

📋 تفاوت با اسکرچ:

در اسکرچ، اگر از یک شیء کلون (Clone) بسازی، یعنی ازش یک نسخه‌ی مستقل ولی شبیه به اصل می‌سازی. نشانگر مجازی در آی‌کد دقیقاً همین کار رو انجام می‌ده، اما با این تفاوت که اسمش رو گذاشتیم «نشانگر» چون بیشتر وقت‌ها با اون کارهایی مثل کنترل، راه‌اندازی ربات یا هدایت‌گر بازی انجام می‌دیم.

مثال: اگر نشانگر مجازی از یک نشانگر ساخته شده باشد، روند این مثال این را به آن نسخه مجازی می گوید که وقتی کلید بالا زده شد در هر جهتی هستی 10 قدم برو جلو و برعکس.